Ik op het schuurdak, vogels spotten
Haaaai mensjes,
Moet wat delen. Ik zit niet lekker in mijn poezenvel; tenminste, dat schijnt zo te heten en ik had het zelf ook al geconstateerd. Inmiddels zijn er veranderingen, maar eerst dit. Die twee mensjes van mij waren weer eens aan het smoezen cq speculeren over mijn geestelijke gesteldheid. Enfin, het klopt. Ik zit er inderdaad eventjes doorheen. Ik weet niet hoe dat zo kwam, maar het is er. Het vrouwtje moppert iedere dag over mijn aanhoudende gemiauw en mijn dominante aanwezigheid 's morgens op de badkamer (ja, ik mag daar soms komen) maakt het er ook niet beter op. Ik ben me er ter dege van bewust dat ik me inderdaad opdring; ik kijk haar aan, maak me klaar voor de sprong en land zó in de wasbak. Ongeacht of zij daar nu toevallig haar tanden staat te poetsen of haar haar staat te borstelen. Mijn doel; drinken uit de kraan en wel nu! Het is verschrikkelijk, het is een drang van me!! Zodra ik dat water hoor stromen, moét ik me gewoon onder die kraan bevinden. Ja, het is erg, ik weet het. En zo zijn er meerdere dingen die ik nu doe. Vrouwtje weet ook niet goed hoe ze met me om moet gaan. Nu ik er zo over peins, is er wel een reden dat ik me zo opstel. Ik denk dat de schuld ook een beetje bij vrouwtje zelf ligt. Een paar weken geleden was ze iedere dag 's morgens en 's middags weg. Als ze dan thuiskwam was ze moe en liet ze mijn zusje Lotje en mij naar buiten. De extra aandacht die ik vaak kreeg, kon ik nu wel vergeten. Ik liet het zo, maar ik had een, ik mag wel zeggen chronisch, tekort aan pesoonlijke kattenaandacht... slik.
Nu is ze weer meer thuis en ik ben het zat! Ik heb recht op die aandacht! Dat ik dat dan zo laat merken, tja, daar heeft het vrouwtje wat moeite mee.. Maar sinds enkele dagen is het een beetje veranderd. Daar kwam ze thuis, jubelend met een boekje in d'r handen. "Fientje, luister", zei ze. "Ik weet dat je wat depri bent, maar dat is te genezen ik heb de oplossing; kom maar eens hier, dan zal ik je eens even psychisch helen!" Uiteraard schrok ik me wild en rende heel hard weg. Ze had het nakijken met d'r "psigies helen". Vrouwtje installeerde zich op de mensenbank en het daarop volgende anderhalf uur heb ik haar niet meer gehoord. Toch denk ik dat er in dat boekje iets stond waar ik nu wel wat aan heb. Een mensenmens schijnt net zo te moeten práten met zijn huisdier als met zijn medemensenmensjes. Dus vrouwtje heeft de hele avond tegen me zitten praten. Gewoon, over vanalles...(en ze heeft me heerlijk gekriebeld...)
Ik voel me weer een beetje kat worden..en.. ik ben mijn doel langzaam aan het bereiken: Ik krijg weer heel veel aandacht!!
Jàààuw, Fientje
