Hallooo mensjes,
Mijn vrouwtje had weer eens wat....
Ze ging vorige week op een warme dag de deur uit en liet ons voor één keer in de kamer. Dat doet ze anders nooit, want we moeten altijd naar boven. Ze denkt namelijk dat wij beneden de tent afbreken, wanneer we in een spannende achtervolging verwikkeld zijn geraakt.
Anyway, ze zei dat ze zo terug was en verdween.
Een half uur later kwam ze de tuin inlopen. Lotje en ik lagen te dutten op de bank toen ik ineens op schrok. Op haar arm droeg ze een klein, mager mauwend bruin ding met 4 poten...
Een poezenbeest !!??
Lotje en ik waren meteen wakker! We stonden te dansen voor de deur in de hoop dat vrouwtje ons naar buiten liet..
Niet dus. Wij keken toe.
Ze rende het huis in, mompelde iets over dat we zo even mochten kijken en stormde naar de zolder om een reismandje te halen. Ze kwam terug met het mandje, een pakje voer en een schaaltje.
Verbijsterd keken we toe. Het scharminkel kreeg een schaaltje met voer voorgezet en schrokte het gretig naar binnen. Ondertussen ging het vrouwtje bij haar zitten en sprak haar zachtjes toe. Toen het beestje genoeg had gegeten zette vrouwtje haar in de reismand en droeg haar het mensenhuis in. Wij mochten "even snuffelen". Ik stormde op de mand af en liet duidelijk merken wie de baas is in dit huis. Ook Lotje liet zich van een heel nieuwe kant zien, want ik had mijn poezenzus nog nooit zo'n hoge rug op zien zetten. Stond d'r best goed..!
Het scharminkel liet zich ook niks zegge en blies nog harder terug.
"Rustig, rustig" suste het vrouwtje. "Deze kleine kwam ik tegen op straat en via via hoorde ik dat ze al een paar weken rondzwierf. Za had reuzehonger en ik heb d'r wat van jullie brokjes gegeven. Ik weet dat jullie dit eigenlijk niet leuk vinden, maar ik ga zo met de dierenambulance bellen en dan komen ze kijken wat ze met deze lieverd gaan doen: . Ik keek d'r aan. Are you serious? "Vrouwtje houdt nog steeds heel veel van jullie hoor., maar ik moét dit eventjes doen" zei ze kirrend en ze zette de kleine in de gang.
Ik was een beetje beduusd. Hoe kon mijn vrouwtje nu zomaar een of ander zielig ding van staat plukken en in mijn huis neer zetten. Ik liep naar buiten, diep beledigd. Lotje volgde
Nadat mijn vrouwtje de dierenambulance had gebeld werd het weer wat rustiger in huis. Ik bleef op een veilige, maar waarschuwende afstand van het reismandje zitten. Als het beest het maar zou wágen zich meer te menen dan mij...
Gelukkig werd er aagebeld en stapten er twee mensjes naar binnen. Ik rende weg. Die mensenwezens in pakken lijken altijd zo aardig, maar voor je het weet grijpen ze je. Zometeen zouden ze mij ook nog meenemen! Been there, done that. Lotje bleef veilig boven aan de trap staan...
Uiteindelijk namen ze Pukkie mee en was de kust weer veilig.
Later op de avond zaten het vrouwtje en baasje buiten aan tafel met iets in hun glas waarvan ik mijn ogen moet dichknijpoen, zo sterk. (ze noemen het wijn, of zoiets, getver!) Ik checkte of er geen andere poezenbeesten of Pukkie's te bespeuren waren en sprong op vrouwtjes schoot.
"Beetje bijgekomen, Fien?", zei ze. "Die kleine was van het balkon gesprongen hier in de buurt en had iets aan d'r pootje. Ze bleek al twee weken te worden vermist en had reuze honger. Daarom heb ik haar mee genomen. Jullie hebben ook ooit gezworven, Lotje en jij. Als er toen niemand naar jullie had omgekeken, waren jullie misschien nu niet hier bij ons.." Ze knuffelde me. Ik liet een luid snorren horen als teken dat ik haar begreep. Ik gaapte en nestelde me nog wat dieper in haar schoot
Wat bof ik toch met zo'n diervriendelijk vrouwtje!
Jàààuw, Fientje
