Loslaten...

Wij poezen zijn ondernemende dieren..

Altijd in voor wat actie en dus nevernooit saai…

Tenminste, dat durf ik van mezelf wel te zeggen. Laatst ben ik het vrouwtje nog zeer dienstbaar geweest toen Lotje zichzelf wat overschatte…

’s Avonds na het eten mogen Lotje en ik altijd even naar buiten. Zo ook afgelopen zondag..

Persoonlijk vind ik het geweldig om af en toe eens op onderzoek uit te gaan. Ik heb hier in de buurt een aantal poezebeesten waar ik zo nu en dan even een face tot face gesprekje heb. Dit keer echter had ik geen zin. Maar die kleine wel… Ze was de laatste tijd al aan het experimenteren door vanaf de buitentafel zo, húp, op de schutting te springen. Pfff, uitsloofster…, dat heeft ze mij al zooo vaak zien doen, geen kunst aan. Enfin, ik zag het vrouwtje al opspringen van de bank, want op een wilde ontsnappingspoging na, is Lotje nog nooit buiten geweest. Maar nog voordat vrouwtje haar kon vastpakken sprong ze aan de andere kant naar beneden.

Ja kijk, ik snap dat wel… Ze hoort mijn wilde avonturen buiten de poort altijd aan, en zij mag nooit mee. Dus Lotje had bedacht dat zij nu ook eens aan de beurt was om de wijde wereld te gaan verkennen.

Het begin alw at te schemeren en het vrouwtje raakte wat in paniek

“Fientje, ga jij er eens achteraan en haal d’r eens terug!” zei ze. Ik keek d’r aan en dacht; nee, gekker moet het niet worden met jullie…Maar goed, ik had wel in de gaten dat het vrouwtje erg bezorgd was. Ze was al rammelend met een bakje snoepjes gaan zoeken, maar nergens was Lotje te bekennen. Toen ze naar binnen ging, hoorde ik haar iets mompelen over “zelf ontdekken” en “niet tegen te houden”, maar meer kon ik er niet van maken. Mensenwezens murmelen wel vaker iets dat ik echt niet versta..

Jullie moeten weten dat Lotje een tikkeltje anders is dan ik, zeg maar. Lotje denkt niet echt na bij wat ze doet.

Ze is nogal, euhh, impulsief..., en héél erg nieuwsgierig…(nu zal het vrouwtje zeggen dat ik dat ook ben, maar dat valt réuze mee hoor..!!) Dus ik er achteraan. Ik wist wel waar ze zat. In de tuin naast de kat waar ik vaker mee socialize…(kan zo 1,2,3, niet op de naam komen)

Ik was dus van plan om die kleine er vriendelijk, doch dringend op attent te maken dat ze terug moest, maar het was eigenlijk best gezellig zo met ons tweetjes, en ik besloot even te blijven. Na een kwartiertje vond ik dat het tijd werd om terug te gaan. We moesten het ook nog goed maken met baasje en vrouwtje..t

Thuis aangekomen ging de poort netjes voor ons open en werden we overweldigd met complimentje.. Oww wat waren we lief dat we weer thuisgekomen waren.. Pff..wat overdreven…zo doen ze echt niet iedere keer als ik terugkom van een date hoor...

Het vrouwtje was ook erg trots op mij, omdat ik Lotje weer veilig thuis had gebracht.

Tja, het schijnt dat het voor mensenwezens altijd moeilijk is om poezen hun eigen gang te laten gaan, vooral ze voor de eerste keer “los te laten” zoals zij dat noemen. Het moet toch een keer gebeuren..

Maar Lotje en ik hadden allang afgesproken; voortaan gaan we vaker samen op stap ;-) !

Jàààuw,

Fientje

 Mijn zusje Lotje

Haaai allemaal!

Nadat ik mijn vrouwtje vanmorgen met het nodige gemiauw wakker heb gemaakt stond ze eindelijk op. Ik pak dat altijd handig aan; eerst begin ik met een luide, duidelijke mauw. Zo van, "ik wil naar buiten, nu!". Als ik merk dat dat niet helpt, vraag ik het vriendelijker; een rustige, bedachtzame mauw. "Ik wil heel graag naar buiten". Ik eindig meestal met een zielige mauw die vanuit mijn tenen komt, zo'n hele lange... "Ik wil echt echt hééél graag naar buiten...." Ik weet dat het vrouwtje daar geen nee tegen kan zeggen, en.. de buit is binnen!

Maar goed, uiteindelijk stond ze dus op. Wel wat mopperend, want ze had gehoopt dat ik me rustig hield omdat het weekend is...
Helaas.., zodra het zonnetje op m'n bol scheen, werd ik onrustig en moést en zou ik naar buiten. Het vrouwtje is zo slim geweest geen kattenluik voor Lotje en mij te maken. Zo kan zij bepalen wanneer wij naar buiten mogen...Goed van haar, jammer voor ons..

Later op de dag heb ik het het vrouwtje nog wat lastiger gemaakt. Ze ging een taart bakken. Ik snap daar niks van. De zon scheen, iedereen was buiten en ze had weekend! Gaat ze een taart bakken!! Ik kan wel leukere dingen bedenken.. maar zo ben ik.
Ze waarschuwde ons al van tevoren; "Dames, ik wil dat jullie rustig zijn, want ik moet mijn hoofd er nu echt even bijhouden.., dus lekker naar buiten en geen ruzie!" Ik zat op de tafel en keek haar aan. Oké, dacht ik, ik zal het proberen.
Het ging best goed, ik lag eerst in de zon, toen op de bank, zie foto, en daarna wilde ik op tafel luieren. Mijn vrouwtje wil dat eigenlijk niet, maar ze had het te druk met haar taart. Het ging best goed, totdat mijn zusje het mij onmogelijk maakte. Het beest besloop me plots van achteren, ik had niets in de gaten..
Pets!! Daar had ik een tik te pakken. Dat kon ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan en mepte terug.
Ik zag dat mijn vrouwtje zich omdraaide.. Ojee, dacht ik. Ze zei nog niets, maar aan de blik in haar ogen te zien, zou dat niet lang meer duren. Pats! De tweede keer! Dit keer sprong ik van tafel en vloog mijn belager via de nieuwe stoel, de driezitsbank, over de salontafel naar de tweezitter achterna. De plukken haar vlogen ik het rond "Stóp!" gilde het vrouwtje,"Naar boven, allebei! Zijn jullie nou helemaal..!! Ze had het nog niet uitgesproken of we renden allebei naar boven om het gevecht daar voort te zetten. Pfiew.. ik ben er nog moe van..
Uiteraard heb ik haar later uitgebreid mijn welgemeende excuses aangeboden door heerlijk met mijn kopje langs haar benen te strijken en zacht te spinnen. Ze ging meteen overstag..., maar dat kwam misschien ook omdat haar taart zo goed gelukt was...

Geniet van het zonnetje!

Jàààuuw,
Fientje

P.s. Excuses voor mijn euhh.. aparte houding..

Ik op de bank.

Haaai allemaal,

Mijn naam is Fientje, Fienemien voor intimi... Ik ben een poes van 2 jaar. Ik woon samen met mijn vrouwtje en baasje, en met mijn zusje Lotje van 1 jaar. Ik ben graag op mezelf, maar hou ook van aandacht op verzoek.. Ik ben zeer verstandig en in tegenstelling tot mijn zusje, denk ik altijd goed na voordat ik tot actie overga.
Ik heb het geweldig naar mijn zin bij de familie. Toch kan ik het af en toe niet laten ze te verrassen met mijn poezige streken... Daarover lezen jullie binnekort meer op dit blog... Bekijk ook rustig de foto's van mij en mijn zusje... Het vrouwtje zorgt ervoor dat er regelmatig nieuwe op de site te zien zijn... Veel plezier!!
Jáááuuw,
Fientje