vrijdag 13 mei 2011

Loslaten...

Wij poezen zijn ondernemende dieren..
Altijd in voor wat actie en dus nevernooit saai…
Tenminste, dat durf ik van mezelf wel te zeggen. Laatst ben ik het vrouwtje nog zeer dienstbaar geweest toen Lotje zichzelf wat overschatte…

’s Avonds na het eten mogen Lotje en ik altijd even naar buiten. Zo ook afgelopen zondag..
Persoonlijk vind ik het geweldig om af en toe eens op onderzoek uit te gaan. Ik heb hier in de buurt een aantal poezebeesten waar ik zo nu en dan even een face tot face gesprekje heb. Dit keer echter had ik geen zin. Maar die kleine wel… Ze was de laatste tijd al aan het experimenteren door vanaf de buitentafel zo, húp, op de schutting te springen. Pfff, uitsloofster…, dat heeft ze mij al zooo vaak zien doen, geen kunst aan. Enfin, ik zag het vrouwtje al opspringen van de bank, want op een wilde ontsnappingspoging na, is Lotje nog nooit buiten geweest. Maar nog voordat vrouwtje haar kon vastpakken sprong ze aan de andere kant naar beneden.
Ja kijk, ik snap dat wel… Ze hoort mijn wilde avonturen buiten de poort altijd aan, en zij mag nooit mee. Dus Lotje had bedacht dat zij nu ook eens aan de beurt was om de wijde wereld te gaan verkennen.
Het begin alw at te schemeren en het vrouwtje raakte wat in paniek
“Fientje, ga jij er eens achteraan en haal d’r eens terug!” zei ze. Ik keek d’r aan en dacht; nee, gekker moet het niet worden met jullie…Maar goed, ik had wel in de gaten dat het vrouwtje erg bezorgd was. Ze was al rammelend met een bakje snoepjes gaan zoeken, maar nergens was Lotje te bekennen. Toen ze naar binnen ging, hoorde ik haar iets mompelen over “zelf ontdekken” en “niet tegen te houden”, maar meer kon ik er niet van maken. Mensenwezens murmelen wel vaker iets dat ik echt niet versta..
Jullie moeten weten dat Lotje een tikkeltje anders is dan ik, zeg maar. Lotje denkt niet echt na bij wat ze doet.
Ze is nogal, euhh, impulsief..., en héél erg nieuwsgierig…(nu zal het vrouwtje zeggen dat ik dat ook ben, maar dat valt réuze mee hoor..!!) Dus ik er achteraan. Ik wist wel waar ze zat. In de tuin naast de kat waar ik vaker mee socialize…(kan zo 1,2,3, niet op de naam komen)
Ik was dus van plan om die kleine er vriendelijk, doch dringend op attent te maken dat ze terug moest, maar het was eigenlijk best gezellig zo met ons tweetjes, en ik besloot even te blijven. Na een kwartiertje vond ik dat het tijd werd om terug te gaan. We moesten het ook nog goed maken met baasje en vrouwtje..t
Thuis aangekomen ging de poort netjes voor ons open en werden we overweldigd met complimentje.. Oww wat waren we lief dat we weer thuisgekomen waren.. Pff..wat overdreven…zo doen ze echt niet iedere keer als ik terugkom van een date hoor...
Het vrouwtje was ook erg trots op mij, omdat ik Lotje weer veilig thuis had gebracht.
Tja, het schijnt dat het voor mensenwezens altijd moeilijk is om poezen hun eigen gang te laten gaan, vooral ze voor de eerste keer “los te laten” zoals zij dat noemen. Het moet toch een keer gebeuren..
Maar Lotje en ik hadden allang afgesproken; voortaan gaan we vaker samen op stap ;-) !


Jàààuw,
Fientje


 Mijn zusje Lotje


1 opmerking:

  1. Nou Fienemien jullie zijn echte bofkatten hoor. Wij mogen helemaal niet naar buiten, zelfs als de mussen van het dak vallen zoals mensen dat dan noemen en we ze dus alleen maar op hoeven te laden, nee zelfs dan niet.we hebben natuurlijk wel een oude winkel aan huis met allemaal leuke hoekjes waar we ons kunnen verstoppen en dat doen we dan ook, Doerak zit meestal zo goed verstopt, die vi den ze niet maar ik vind het toch altijd wel leuk om mn vrouwtje kopjes te geven dus dan kom ik maar weer vlug tevoorschijn als ze roept. Maare....je stoort me in mn dutje, ik lag net lekker te dromen in mn mandje en had bijna de hond van de buren verjaagd toen mn vrouwtje zei dat er weer nieuws van jullie was en dat wil ik altijd wel even lezen natuurlijk. Kopjes van Doerak en Snoopy

    BeantwoordenVerwijderen