Haaai allemaal,
Zo. En dan heb ik nu eindelijk weer eens iets te melden. Ik heb best een interessant leven, maar er zijn van die periodes dat ik even aan mezelf moet werken, en dan geen inspiratie kan vinden om jullie te schrijven.
Vandaar dat ik mij er vandaag eens goed voor ga zitten. Ik heb wel wat te vertellen, dacht ik zo.
Het begon allemaal een aantal weken geleden. Ik zat niet lekker in mijn zwart-witte vel. Ik was mega-chagrijnig naar alles en iedereen. Niks was goed. Ik hoorde het vrouwtje al vaker smoezen met 't baasje dat ze vond dat ik maar vreemd deed. Ik had ook wat roods bij mijn toiletgang. Dit hield enkele dagen aan. Lotje kon zich niet in mijn buurt laten zien. Dan haalde ik gewoon uit. Grrr....Pets! Daar had ze d'r weer een te pakken!
Afijn, het vrouwtje belde de dokter.Na een lang gesprek hing ze op, mompelde wat over "speciale korreltjes" en was weg.
Later kwam ze terug. "Zo Fien, nu ga jij fijn even een plasje doen op de bak en dan vang ik dat op". Ze liep al naar het toilet. "Kom maar, je hoeft niet bang te zijn, het is voor je eigen bestwil.." Ik snapte er geen drol van. Dus ik deed m'n ding op de bak en zij kwam me met zo'n gek spuitje achterna?
Het schijnt een hele onderneming te zijn geweest, zonder resultaat, want 't vrouwtje keek er nogal moeilijk bij. Ik zat er bij en ik keek haar aan. Ik vroeg me werkelijk af wat ze aan het doen was..
De dag erna belde ze weer met de dokter. Toen ze ophing kwam ze bij me zitten. "Fientje, de dokter heeft morgenvroeg een plaatstje vrij, fijn hè? Dan breng ik je even weg en `s middags kom ik je weer halen".
Ik kreeg een knuffel en dat was het dan. Wát ik nou precies bij de dokter ging doen was me ook niet helemaal duidelijk, maar goed. Wat me wél opviel was dat ik diezelfde avond geen eten meer kreeg voordat de mensjes naar bed gingen.
De volgende dag keek ik in mijn voerbakje. Niks, nada, leeg. Ik hoorde mijn buik knorren, rrr...honger!
Toen begon me wat te dagen, want dat was me al een overkomen en het had iets te maken met een bezoek aan de mensjes in witte jassen; een dokter. Mokkend ging ik op de bank liggen. Daar kwam het vrouwtje met iets wat zij een "reismand" noemt. "Fiehien... komkomkom, in het mandje!" riep ze. Ja dááág dacht ik, dat kan nooit goed gaan. Toen we nalopertje door de kamer hadden gedaan vluchtte ik naar boven en ging onder het grote-mensen-bed zitten, precies in het midden hihi.., zo kon ze me dus nevernooit krijgen. Puffend kwam het vrouwtje naar boven met het baasje er achteraan. Beiden keken ze onder het bed. Daar had ik ze toch weer iets onderschat. Voor ik het wist had 't baasje me onder het bed uitgevist en in één beweging in de reismand gedropt. "Bedankt schat, " zei 't vrouwtje ook nog eens tegen hem. Pff...Aan welke kant stond zij eigenlijk???
Toen de reis in de auto. Afschuwelijk! Ik zette mijn ik-ben-zo-zielig-mauwtje op en toen mijn als-je-me-nu-niet-eruit-laat-wordt-ik-helemaal-gek-mauwtje, maar niets hielp.
Aangekomen bij de dokter zette ze me op de toonbank. Hmm, ik had prima zicht vanuit daar. Eer liep nét een knap kattenbeest voorbij. Hij knipoogde. Ik kon niet terugkijken, want mijn vrouwtje draaide me juist op dat moment om. Ze nam afscheid en gaf me een aai. Ik kon d'r op dat moment wel flink krabben, maar stel je voor dat ze me dan niet meer op zou halen? Dus ik beantwoorde haar aai met een zielige blik.
Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed weet wat er daarna toen gebeurde, maar nadat de dokter me een kleine prik had gegeven, heb ik heeeel lang geslapen. Best wel lekker eigenlijk, effe chilllen in zo'n hok.
Toen ik weer een beetje wakker werd was 't vrouwtje daar. Ze was heel blij me weer te zien, tenminste, dat zei ze tegen een van de andere mensjes daar. Datzelfde mensje hoorde ik iets zeggen over "toch blaasontsteking, daardoor zo gestresst" en "10 dagen druppels bij het voer". Ik was te moe om me er toen nog mee te bemoeien.
Ondertussen bekeek ik mezelf nog eens goed. Ik miste op een bepaalde plek behoorlijk wat haar en ik verdacht de dokter ervan dat hij lichtelijk uitgeschoten was met zijn trimmer...
In de auto op weg naar huis voelde ik me eigenlijk best wel goed. Echter, toen ik thuis op de bank werd neegezet en ik uit dat hok liep, werd het me toch wat zwart voor de ogen. Ik denk dat het een beetje te vergelijken is met wat er met jullie mensjes gebeurt na iets teveel van dat vocht waar iets aan toegevoegd is....
De rest van de avond weet ik ook niet mee zo goed, maar ik schijn behoorlijk door het huis gezwalkt te
hebben, want het vrouwtje heeft nog twee keer met de dokter gebeld om te vragen of dit normaal gedrag was na zo'n "narcose".
De hele avond hielden baasje en vrouwtje me in de gaten. Ik voelde me zo raar. Ik haalde het toilet ook niet op tijd en liet het maar gewoon overal in huis lopen. Ik geloof dat vrouwtje dat niet heel erg prettig vond, want ik zag haar een aantal keer aan de gang met zo'n lange stok met een stuk stof eronder. Lotje had in de gaten dat ik niet op het kattentoilet ging en dus vond zij dat zij dat dan ook niet hoefde. Ik had wel met vrouwtje te doen....
Inmiddels zijn we twee weken verder. Ik doe mijn ding gewoon weer op mijn eigen toilet. (Lotje ook, al heeft zij nog een paar dagen langer "een voorbeeld" aan mij genomen....) Ben er weer beter aan, maar nog niet oppie-toppie. Gelukkig houdt 't vrouwtje mij goed in de gaten en laat ze heel vaak merken dat ze zo blij met mij (en zusje Lotje) is. Oja, met Lotje heb ik het ook weer goed gemaakt; ik laat haar nu vaker uit mijn voerbak eten....
Tot krabbels,
Jàààuw, Fientje
