Zielige ik...

Ik op het schuurdak, vogels spotten

Haaaai mensjes,

Moet wat delen. Ik zit niet lekker in mijn poezenvel; tenminste, dat schijnt zo te heten en ik had het zelf ook al geconstateerd. Inmiddels zijn er veranderingen, maar eerst dit. Die twee mensjes van mij waren weer eens aan het smoezen cq speculeren over mijn geestelijke gesteldheid. Enfin, het klopt. Ik zit er inderdaad eventjes doorheen. Ik weet niet hoe dat zo kwam, maar het is er. Het vrouwtje moppert iedere dag over mijn aanhoudende gemiauw en mijn dominante aanwezigheid 's morgens op de badkamer (ja, ik mag daar soms komen) maakt het er ook niet beter op. Ik ben me er ter dege van bewust dat ik me inderdaad opdring; ik kijk haar aan, maak me klaar voor de sprong en land zó in de wasbak. Ongeacht of zij daar nu toevallig haar tanden staat te poetsen of haar haar staat te borstelen. Mijn doel; drinken uit de kraan en wel nu! Het is verschrikkelijk, het is een drang van me!! Zodra ik dat water hoor stromen, moét ik me gewoon onder die kraan bevinden. Ja, het is erg, ik weet het. En zo zijn er meerdere dingen die ik nu doe. Vrouwtje weet ook niet goed hoe ze met me om moet gaan. Nu ik er zo over peins, is er wel een reden dat ik me zo opstel. Ik denk dat de schuld ook een beetje bij vrouwtje zelf ligt. Een paar weken geleden was ze iedere dag 's morgens en 's middags weg. Als ze dan thuiskwam was ze moe en liet ze mijn zusje Lotje en mij naar buiten. De extra aandacht die ik vaak kreeg, kon ik nu wel vergeten. Ik liet het zo, maar ik had een, ik mag wel zeggen chronisch, tekort aan pesoonlijke kattenaandacht... slik.

Nu is ze weer meer thuis en ik ben het zat! Ik heb recht op die aandacht! Dat ik dat dan zo laat merken, tja, daar heeft het vrouwtje wat moeite mee.. Maar sinds enkele dagen is het een beetje veranderd. Daar kwam ze thuis, jubelend met een boekje in d'r handen. "Fientje, luister", zei ze. "Ik weet dat je wat depri bent, maar dat is te genezen ik heb de oplossing; kom maar eens hier, dan zal ik je eens even psychisch helen!" Uiteraard schrok ik me wild en rende heel hard weg. Ze had het nakijken met d'r "psigies helen". Vrouwtje installeerde zich op de mensenbank en het daarop volgende anderhalf uur heb ik haar niet meer gehoord. Toch denk ik dat er in dat boekje iets stond waar ik nu wel wat aan heb. Een mensenmens schijnt net zo te moeten práten met zijn huisdier als met zijn medemensenmensjes. Dus vrouwtje heeft de hele avond tegen me zitten praten. Gewoon, over vanalles...(en ze heeft me heerlijk gekriebeld...)
Ik voel me weer een beetje kat worden..en.. ik ben mijn doel langzaam aan het bereiken: Ik krijg weer heel veel aandacht!!


Jàààuw, Fientje

Hallootjes!
Allereerst mijn dank voor de leuke reacties die ik op mijn uiterst interessante verhalen krijg. Ik beschik niet altijd over genoeg tijd om terug te schrijven, dus bij deze een algemeen kopje van mij voor jullie...

En dan nu:
Het is koud! Alle mensjes zeggen het! En ik ben het met ze eens; mijn poezenteentjes kunnen er niet tegen!
Ik ben geen watje, integendeel, maar zelfs ik vind dr niks an, deze -14 graden, bah!
Zittend op de rand van de salontafel staar ik naar buiten, een zonnestraaltje meepikkend, wat me dan even verwarmd. Lekker soezen...hmmm...
Het vrouwtje vindt dit tot dusver prima, maar is wel van mening dat dat niet op háár tafel hoeft en jaagt me er vanaf. "Ga maar op de bank liggen", zegt ze dan, "Die tafel is van óns!"
Pfff..wat een gedoe.. zij zit toch ook op míjn bank, en daar zeg ík toch ook niks van!
Anyway, ik wil dus graag naar buiten, maar ik vind het te koud. Lotje niet. Die is weer eens eigenwijs. Ze loert naar buiten en ik zie hoe ze zich voorsteld hoe het daar buiten zal zijn...
Ik kijk naar haar. Vrouwtje laat haar naar buiten. En wat denk je?? Het beest wandelt zonder enige moeite de tuin in, zomaar!! Béétje karrewiet, Lot??
Nou ja,'past ook wel bij d'r... ahum..
Ik hou het bij dagdromen, op de tafel, euhh..., op de bank, in het zonnetje.
's Avonds, als het baasje ook thuis is van zijn werk, kruip ik bij hem. Hij sputtert niet tegen.
Heerlijk zo'n mensjesschoot, daar lig ik toch echt het lekkerst...rrrrr...

Jàààuw, Fientje

Ik in mijn "What's up?"-houding.

Yooooww mensjes,


De vuurpijlen vliegen ons hier om de oren en ik wordt er lichtelijk gestresst van... grrrrr...


Ik heb afgelopen jaar wat po(e)sitieve ervaringen opgedaan in mijn jonge leventje.
Één daarvan is dat ik nu een maatje heb dat met me mee buiten kan chillen, juist ja, Lotje.
Vorig jaar mocht ze dat nog niet, maar dit jaar hebben we flink wat agfgestruind buiten en heb ik haar mee op sleeptouw genomen.
Ook leuk was dat mijn baasje en vrouwtje elkaar het ja-woord hebben gegeven. Kwamen ze aan hoor, laat in de avond op 26 september... Ik heb in een deuk gelegen om het gestuntel van mijn baasje die het vrouwtje (nu dus ook zíjn vrouwtje) over de drempel in het mensenhuis droeg. Woehahaha, moet er nu nog om lachen.., wat een mensjes-stel is dat!
Daarna was wat minder relaxed, want toen zag ik ze 5 dagen niet, huwelijksreis ofzoiets. Ik kreeg daarom een surrogaat-vrouwtje, maar die vonden Lot en ik wel oké.


Verder heb ik wat dierenartsbezoekjes gehad. Die waren soms iets minder prettig, maar ach..,
't is rot maar 't mot hè...
De kerstdagen waren wel leuk. Tikje saai, want ons mensjes-duo was niet thuis. Ik heb me vermaakt met Lotje, want eigenlijk vind ik haar best wel geinig. En met kerst hoor je lief te zijn tegen andere poezenbeesten, dus ik heb m'n irritatie opzij gezet en haar geaccepteerd zoals ze is. Kijken jullie daarvan op? Hé, ik ben niet zo kattig als dat ik eruit zie hoor...!


Nu is het jaar bijna om. Een paar uurtjes verwijderd van 2012.
Goeie voornemens voor het nieuwe jaar? Heb ik niet. Ik vind mezelf wel oké zoals ik ben.
Maar misschien neem ik me voor om jullie meer op te hoogte te houden van de opwindende gebeurtenissen in mijn poezenleven. Maar zoals het zo vaak gaat met goede voornemens...
Ik kan niet beloven dat ik me eraan zal houden.


Zo, ik neem nog een lekker visje met poedersuiker...., jullie ook wat?
Tot volgend jaar!!


Jáááuw,
Fientje

Ps; ook van mijn zusje Lotje, die zet volgend jaar de bloemetjes weer buiten!!

Naar de dokter...

Haaai allemaal,
Zo. En dan heb ik nu eindelijk weer eens iets te melden. Ik heb best een interessant leven, maar er zijn van die periodes dat ik even aan mezelf moet werken, en dan geen inspiratie kan vinden om jullie te schrijven.
Vandaar dat ik mij er vandaag eens goed voor ga zitten. Ik heb wel wat te vertellen, dacht ik zo.

Het begon allemaal een aantal weken geleden. Ik zat niet lekker in mijn zwart-witte vel. Ik was mega-chagrijnig naar alles en iedereen. Niks was goed. Ik hoorde het vrouwtje al vaker smoezen met 't baasje dat ze vond dat ik maar vreemd deed. Ik had ook wat roods bij mijn toiletgang. Dit hield enkele dagen aan. Lotje kon zich niet in mijn buurt laten zien. Dan haalde ik gewoon uit. Grrr....Pets! Daar had ze d'r weer een te pakken!
Afijn, het vrouwtje belde de dokter.Na een lang gesprek hing ze op, mompelde wat over "speciale korreltjes" en was weg.
Later kwam ze terug. "Zo Fien, nu ga jij fijn even een plasje doen op de bak en dan vang ik dat op". Ze liep al naar het toilet. "Kom maar, je hoeft niet bang te zijn, het is voor je eigen bestwil.." Ik snapte er geen drol van. Dus ik deed m'n ding op de bak en zij kwam me met zo'n gek spuitje achterna?
Het schijnt een hele onderneming te zijn geweest, zonder resultaat, want 't vrouwtje keek er nogal moeilijk bij. Ik zat er bij en ik keek haar aan. Ik vroeg me werkelijk af wat ze aan het doen was..

De dag erna belde ze weer met de dokter. Toen ze ophing kwam ze bij me zitten. "Fientje, de dokter heeft morgenvroeg een plaatstje vrij, fijn hè? Dan breng ik je even weg en `s middags kom ik je weer halen".
Ik kreeg een knuffel en dat was het dan. Wát ik nou precies bij de dokter ging doen was me ook niet helemaal duidelijk, maar goed. Wat me wél opviel was dat ik diezelfde avond geen eten meer kreeg voordat de mensjes naar bed gingen.
De volgende dag keek ik in mijn voerbakje. Niks, nada, leeg. Ik hoorde mijn buik knorren, rrr...honger!
Toen begon me wat te dagen, want dat was me al een overkomen en het had iets te maken met een bezoek aan de mensjes in witte jassen; een dokter. Mokkend ging ik op de bank liggen. Daar kwam het vrouwtje met iets wat zij een "reismand" noemt. "Fiehien... komkomkom, in het mandje!" riep ze. Ja dááág dacht ik, dat kan nooit goed gaan. Toen we nalopertje door de kamer hadden gedaan vluchtte ik naar boven en ging onder het grote-mensen-bed zitten, precies in het midden hihi.., zo kon ze me dus nevernooit krijgen. Puffend kwam het vrouwtje naar boven met het baasje er achteraan. Beiden keken ze onder het bed. Daar had ik ze toch weer iets onderschat. Voor ik het wist had 't baasje me onder het bed uitgevist en in één beweging in de reismand gedropt. "Bedankt schat, " zei 't vrouwtje ook nog eens tegen hem. Pff...Aan welke kant stond zij eigenlijk???

Toen de reis in de auto. Afschuwelijk! Ik zette mijn ik-ben-zo-zielig-mauwtje op en toen mijn als-je-me-nu-niet-eruit-laat-wordt-ik-helemaal-gek-mauwtje, maar niets hielp.
Aangekomen bij de dokter zette ze me op de toonbank. Hmm, ik had prima zicht vanuit daar. Eer liep nét een knap kattenbeest voorbij. Hij knipoogde. Ik kon niet terugkijken, want mijn vrouwtje draaide me juist op dat moment om. Ze nam afscheid en gaf me een aai. Ik kon d'r op dat moment wel flink krabben, maar stel je voor dat ze me dan niet meer op zou halen? Dus ik beantwoorde haar aai met een zielige blik.
Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed weet wat er daarna toen gebeurde, maar nadat de dokter me een kleine prik had gegeven, heb ik heeeel lang geslapen. Best wel lekker eigenlijk, effe chilllen in zo'n hok.
Toen ik weer een beetje wakker werd was 't vrouwtje daar. Ze was heel blij me weer te zien, tenminste, dat zei ze tegen een van de andere mensjes daar. Datzelfde mensje hoorde ik iets zeggen over "toch blaasontsteking, daardoor zo gestresst" en "10 dagen druppels bij het voer". Ik was te moe om me er toen nog mee te bemoeien.
Ondertussen bekeek ik mezelf nog eens goed. Ik miste op een bepaalde plek behoorlijk wat haar en ik verdacht de dokter ervan dat hij lichtelijk uitgeschoten was met zijn trimmer...
In de auto op weg naar huis voelde ik me eigenlijk best wel goed. Echter, toen ik thuis op de bank werd neegezet en ik uit dat hok liep, werd het me toch wat zwart voor de ogen. Ik denk dat het een  beetje te vergelijken is met wat er met jullie mensjes gebeurt na iets teveel van dat  vocht waar iets aan toegevoegd  is....
De rest van de avond weet ik ook niet mee zo goed, maar ik schijn behoorlijk door het huis gezwalkt te
hebben, want het vrouwtje heeft nog twee keer met de dokter gebeld om te vragen of dit normaal gedrag was na zo'n "narcose".
De hele avond hielden baasje en vrouwtje me in de gaten. Ik voelde me zo raar. Ik haalde het toilet ook niet op tijd en liet het maar gewoon overal in huis lopen. Ik geloof dat vrouwtje dat niet heel erg prettig vond, want ik zag haar een aantal keer aan de gang met zo'n lange stok met een stuk stof eronder. Lotje had in de gaten dat ik niet op het kattentoilet ging en dus vond zij dat zij dat dan ook niet hoefde. Ik had wel met vrouwtje te doen....

Inmiddels zijn we twee weken verder. Ik doe mijn ding gewoon weer op mijn eigen toilet. (Lotje ook, al heeft zij nog een paar dagen langer "een voorbeeld" aan mij genomen....) Ben er weer beter aan, maar nog niet oppie-toppie. Gelukkig houdt 't vrouwtje mij goed in de gaten en laat ze heel vaak merken dat ze zo blij met mij (en zusje Lotje) is. Oja, met Lotje heb ik het ook weer goed gemaakt; ik laat haar nu vaker uit mijn voerbak eten....

Tot krabbels,

Jàààuw, Fientje

Vreemdeling...

Hallooo mensjes,

Mijn vrouwtje had weer eens wat....

Ze ging vorige week op een warme dag de deur uit en liet ons voor één keer in de kamer. Dat doet ze anders nooit, want we moeten altijd naar boven. Ze denkt namelijk dat wij beneden de tent afbreken, wanneer we in een spannende achtervolging verwikkeld zijn geraakt.

Anyway, ze zei dat ze zo terug was en verdween.

Een half uur later kwam ze de tuin inlopen. Lotje en ik lagen te dutten op de bank toen ik ineens op schrok. Op haar arm droeg ze een klein, mager mauwend bruin ding met 4 poten...

Een poezenbeest !!??

Lotje en ik waren meteen wakker! We stonden te dansen voor de deur in de hoop dat vrouwtje ons naar buiten liet..

Niet dus. Wij keken toe.

Ze rende het huis in, mompelde iets over dat we zo even mochten kijken en stormde naar de zolder om een reismandje te halen. Ze kwam terug met het mandje, een pakje voer en een schaaltje.

Verbijsterd keken we toe. Het scharminkel kreeg een schaaltje met voer voorgezet en schrokte het gretig naar binnen. Ondertussen ging het vrouwtje bij haar zitten en sprak haar zachtjes toe. Toen het beestje genoeg had gegeten zette vrouwtje haar in de reismand en droeg haar het mensenhuis in. Wij mochten "even snuffelen". Ik stormde op de mand af en liet duidelijk merken wie de baas is in dit huis. Ook Lotje liet zich van een heel nieuwe kant zien, want ik had mijn poezenzus nog nooit zo'n hoge rug op zien zetten. Stond d'r best goed..!

Het scharminkel liet zich ook niks zegge en blies nog harder terug.

"Rustig, rustig" suste het vrouwtje. "Deze kleine kwam ik tegen op straat en via via hoorde ik dat ze al een paar weken rondzwierf. Za had reuzehonger en ik heb d'r wat van jullie brokjes gegeven. Ik weet dat jullie dit eigenlijk niet leuk vinden, maar ik ga zo met de dierenambulance bellen en dan komen ze kijken wat ze met deze lieverd gaan doen: . Ik keek d'r aan. Are you serious? "Vrouwtje houdt nog steeds heel veel van jullie hoor., maar ik moét dit eventjes doen" zei ze kirrend en ze zette de kleine in de gang.

Ik was een beetje beduusd. Hoe kon mijn vrouwtje nu zomaar een of ander zielig ding van staat plukken en in mijn huis neer zetten. Ik liep naar buiten, diep beledigd. Lotje volgde

Nadat mijn vrouwtje de dierenambulance had gebeld werd het weer wat rustiger in huis. Ik bleef op een veilige, maar waarschuwende afstand van het reismandje zitten. Als het beest het maar zou wágen zich meer te menen dan mij...

Gelukkig werd er aagebeld en stapten er twee mensjes naar binnen. Ik rende weg. Die mensenwezens in pakken lijken altijd zo aardig, maar voor je het weet grijpen ze je.  Zometeen zouden ze mij ook nog meenemen! Been there, done that. Lotje bleef veilig boven aan de trap staan...

Uiteindelijk namen ze Pukkie mee en was de kust weer veilig.

Later op de avond zaten het vrouwtje en baasje buiten aan tafel met iets in hun glas waarvan ik mijn ogen moet dichknijpoen, zo sterk. (ze noemen het wijn, of zoiets, getver!) Ik checkte of er geen andere poezenbeesten of Pukkie's te bespeuren waren en sprong op vrouwtjes schoot.

"Beetje bijgekomen, Fien?", zei ze. "Die kleine was van het balkon gesprongen hier in de buurt en had iets aan d'r pootje. Ze bleek al twee weken te worden vermist en had reuze honger. Daarom heb ik haar mee genomen. Jullie hebben ook ooit gezworven, Lotje en jij. Als er toen niemand naar jullie had omgekeken, waren jullie misschien nu niet hier bij ons.." Ze knuffelde me. Ik liet een luid snorren horen als teken dat ik haar begreep. Ik gaapte en nestelde me nog wat dieper in haar schoot

Wat bof ik toch met zo'n diervriendelijk vrouwtje!

Jàààuw, Fientje

Hees..

Haai mensjes,

Ik vond het weer eens tijd worden jullie te vertellen over mijn belevenissen.

De laatste dagen had ik toch wel last van de warmte in dit mensenland. Maandag zag het vrouwtje al aan me dat ik niet helemaal mezelf was. Ik had last van mijn maag en af en toe moest ik braken. Al de hele dag kon ik mijn draai niet vinden. Lotje was ook nog eens overal waar ik ook was en ik snauwde d'r telkens af als ze te dicht bij me in de buurt kwam, wat vrouwtje dan weer niet erg aardig van me vond. Dinsdag voelde ik dat er verandering in het weer aan zat te komen.. en gelijk had ik; er was noodweer op komst. 's Avonds viel het mijn vrouwtje en baasje op dat ik wel erg weinig miauwde die avond.. Normaal praat ik graag met ze, en geef ik precies aan wanneer ik eruit wil, maar deze avond lukte het me niet. Ik danste voor het raam zoals altijd, maar dan zonder geluid. Een beetje orkest zonder muziek zeg maar... Vrouwtje kwam bij me zitten en aaide me rustig. "Wat is het, Fien?" vroeg ze, maar meer dan een heese mauw kwam d'r niet uit. Ze knuffelde me en ik maakte maar van de gelegenheid gebruik om mijn slaaptekort wat in te halen.
De dagen erna was het nog niet veel soeps en dus belde het vrouwtje de dierenarts. Ze zei "Zou het kunnen zijn dat mijn poes van 2 jaar wat hees is?" Ik keek d'r aan en dacht; hoe bedoel je "kán het zijn", dat is toch overduidelijk? Ik klink als een partyanimal na een nachtje flink doorzakken...
Blijkbaar bevestigde het menswezen aan de andere kant van de lijn de vraag en ik ving iets op over "keelpijn" en "thijmsiroop". Toen hing ze op.
"Zo" zei het vrouwtje, "Als het maandag niet over is, gaan we even langs de dierendokter met je".
Ik schrok op! Dokter? No way, dacht ik bij mezelf.. Ik zorg er wel voor dat ik voor maandag weer kan mauwen als de beste...

Gisterenavond stond ik weer bij de deur en keek vrouwtje aan. Met alle kracht die ik in me had produceerde ik een kleine mauw.., precies genoeg!
"Hoor je dat?", zei het vrouwtje tegen het baasje, Fien mauwt weer! Zou ze wat meegekregen hebben van dat gesprek met de dierenarts? Mijn basasje haalde zijn schouders op.
"Ga maar lekker je ding doen buiten" zei hij en weg was ik .

Pff...geen doktersbezoekjes voor mij.., das voor watjes..
Ik had me die paar dagen genoeg laten vertroetelen, tijd om weer te laten zien wie de baas is in mijn buurt..

Jàààuw, Fientje

Loslaten...

Wij poezen zijn ondernemende dieren..

Altijd in voor wat actie en dus nevernooit saai…

Tenminste, dat durf ik van mezelf wel te zeggen. Laatst ben ik het vrouwtje nog zeer dienstbaar geweest toen Lotje zichzelf wat overschatte…

’s Avonds na het eten mogen Lotje en ik altijd even naar buiten. Zo ook afgelopen zondag..

Persoonlijk vind ik het geweldig om af en toe eens op onderzoek uit te gaan. Ik heb hier in de buurt een aantal poezebeesten waar ik zo nu en dan even een face tot face gesprekje heb. Dit keer echter had ik geen zin. Maar die kleine wel… Ze was de laatste tijd al aan het experimenteren door vanaf de buitentafel zo, húp, op de schutting te springen. Pfff, uitsloofster…, dat heeft ze mij al zooo vaak zien doen, geen kunst aan. Enfin, ik zag het vrouwtje al opspringen van de bank, want op een wilde ontsnappingspoging na, is Lotje nog nooit buiten geweest. Maar nog voordat vrouwtje haar kon vastpakken sprong ze aan de andere kant naar beneden.

Ja kijk, ik snap dat wel… Ze hoort mijn wilde avonturen buiten de poort altijd aan, en zij mag nooit mee. Dus Lotje had bedacht dat zij nu ook eens aan de beurt was om de wijde wereld te gaan verkennen.

Het begin alw at te schemeren en het vrouwtje raakte wat in paniek

“Fientje, ga jij er eens achteraan en haal d’r eens terug!” zei ze. Ik keek d’r aan en dacht; nee, gekker moet het niet worden met jullie…Maar goed, ik had wel in de gaten dat het vrouwtje erg bezorgd was. Ze was al rammelend met een bakje snoepjes gaan zoeken, maar nergens was Lotje te bekennen. Toen ze naar binnen ging, hoorde ik haar iets mompelen over “zelf ontdekken” en “niet tegen te houden”, maar meer kon ik er niet van maken. Mensenwezens murmelen wel vaker iets dat ik echt niet versta..

Jullie moeten weten dat Lotje een tikkeltje anders is dan ik, zeg maar. Lotje denkt niet echt na bij wat ze doet.

Ze is nogal, euhh, impulsief..., en héél erg nieuwsgierig…(nu zal het vrouwtje zeggen dat ik dat ook ben, maar dat valt réuze mee hoor..!!) Dus ik er achteraan. Ik wist wel waar ze zat. In de tuin naast de kat waar ik vaker mee socialize…(kan zo 1,2,3, niet op de naam komen)

Ik was dus van plan om die kleine er vriendelijk, doch dringend op attent te maken dat ze terug moest, maar het was eigenlijk best gezellig zo met ons tweetjes, en ik besloot even te blijven. Na een kwartiertje vond ik dat het tijd werd om terug te gaan. We moesten het ook nog goed maken met baasje en vrouwtje..t

Thuis aangekomen ging de poort netjes voor ons open en werden we overweldigd met complimentje.. Oww wat waren we lief dat we weer thuisgekomen waren.. Pff..wat overdreven…zo doen ze echt niet iedere keer als ik terugkom van een date hoor...

Het vrouwtje was ook erg trots op mij, omdat ik Lotje weer veilig thuis had gebracht.

Tja, het schijnt dat het voor mensenwezens altijd moeilijk is om poezen hun eigen gang te laten gaan, vooral ze voor de eerste keer “los te laten” zoals zij dat noemen. Het moet toch een keer gebeuren..

Maar Lotje en ik hadden allang afgesproken; voortaan gaan we vaker samen op stap ;-) !

Jàààuw,

Fientje

 Mijn zusje Lotje